Marek Karp – wspomnienie. W. Gadowski, A. Komorowski
Fragment płyty nagrobnej Marka Karpia
“Jadący prawym pasem szosy tir z białoruską rejestracją nagle zjechał na lewy pas i uderzył w stojącego na poboczu opla. Ten popchnięty przez tir wpadł pod nadjeżdżający z przeciwnej strony polski paszowóz. Samochód został zmiażdżony. (…) Śledztwo w sprawie wypadku policja przeprowadziła wyjątkowo niechlujnie. Już po trwającym niespełna godzinę wstępnym przesłuchaniu zwolniony został białoruski kierowca Siergiej Zhuk – sprawca tego wypadku.Natychmiast zniknął, ksero jego dokumentów sporządzone przez policję okazało się mało czytelne. Kiedy pod białoruski adres kierowcy dotarli polscy śledczy, okazało się, że już tam nie mieszka. Nie ustalono późniejszego miejsca jego pobytu. W białoruskiej firmie Rising, dla której pracował, poinformowano, że został zwolniony tuż po wypadku. Białoruskiego kierowcy nigdy więcej nie udało się przesłuchać” /wpolityce.pl /
W Krakowskim Klubie Kamieniołom Marka Karpa wspominali Witold Gadowski i Andrzej Komorowski.
Marek Karp, ur. 2 lipca 1952r., zm. 12 września 2004r.
Potomek szlacheckiego rodu, wywodzącego się z dawnych ziem Wielkiego Księstwa Litewskiego. Absolwent Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego (1975-1980), praca magisterska pt.: „Świadomość więzi ogólnopaństwowych i regionalnych w średniowiecznych mitach początków Polski”. Z zamiłowania – historyk sztuki i architektury. W latach 80-tych publikował w drugim obiegu prace poświęcone historii Europy Wschodniej, współtworzył i redagował podziemną „Res Publikę”, uczestniczył w niezależnym konwersatorium „Polska w Europie”. Od 1986-1990 kierował Biblioteką Główną ASP w Warszawie. Był także wykładowcą historii sztuki na tej uczelni; 1989-1991 pracował naukowo w Katedrze Bałtystyki Uniwersytetu Warszawskiego, specjalizował się w historii Litwy. Pod koniec lat 80-tych i na początku lat 90-tych czynnie wspierał ruch niepodległościowy Sajudis. W kluczowych momentach wydarzeń na Litwie pośredniczył między rządem Tadeusza Mazowieckiego a przywódcami Sajudisu.
Potomek szlacheckiego rodu, wywodzącego się z dawnych ziem Wielkiego Księstwa Litewskiego. Absolwent Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego (1975-1980), praca magisterska pt.: „Świadomość więzi ogólnopaństwowych i regionalnych w średniowiecznych mitach początków Polski”. Z zamiłowania – historyk sztuki i architektury. W latach 80-tych publikował w drugim obiegu prace poświęcone historii Europy Wschodniej, współtworzył i redagował podziemną „Res Publikę”, uczestniczył w niezależnym konwersatorium „Polska w Europie”. Od 1986-1990 kierował Biblioteką Główną ASP w Warszawie. Był także wykładowcą historii sztuki na tej uczelni; 1989-1991 pracował naukowo w Katedrze Bałtystyki Uniwersytetu Warszawskiego, specjalizował się w historii Litwy. Pod koniec lat 80-tych i na początku lat 90-tych czynnie wspierał ruch niepodległościowy Sajudis. W kluczowych momentach wydarzeń na Litwie pośredniczył między rządem Tadeusza Mazowieckiego a przywódcami Sajudisu.
Pomysłodawca i wieloletni dyrektor rządowego Ośrodka Studiów Wschodnich, powołanego pod koniec 1990 roku przez premiera Tadeusza Mazowieckiego. Orędownik partnerskiego dialogu z państwami powstałymi po rozwiązaniu Związku Sowieckiego. Zmarł 12 września 2004 roku w trakcie leczenia po wypadku samochodowym, do którego doszło miesiąc wcześniej pod Białą Podlaską.
Uhonorowany przez władze Litwy Orderem Wielkiego Księcia Giedymina. Laureat Nagrody im. Aleksandra Gieysztora, przyznawanej przez redakcję „Przeglądu Wschodniego”, oraz pośmiertnie – Nagrody im. Jerzego Giedroycia (wraz z Ośrodkiem Studiów Wschodnich). Także pośmiertnie odznaczony przez Prezydenta RP Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za zasługi na rzecz rozwoju współpracy między narodami Europy Środkowo-Wschodniej.
za: program7.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz